Məhəmmədhüseyn Şəhriyar

"İnsan və cin"

Barilaha! Sən bizə ver bu şəyatindən nicat,

İnsanın nəslin kəsib, ver insə bu cindən nicat.

Bizdən ancaq bir qalırsa, şeytan artıq min doğub

Hansı röyada görüm mən bir tapa mindən nicat.

Beş min ildir bu səlatinə giriftar olmuşuq,

Din də gəldi, tapmadıq biz bu səlatindən nicat.

Bir yalançı din də olmuş şeytanın bir möhrəsi

Doğru bir din ver bizə, ver bu yalan dindən nicat.

Hər dua şeytan edir, dünya ona Amin deyir,

Qoy dua qalsın, bizə sən ver bu Amindən nicat.

Ya kərəm qıl, kinli şeytanın əlindən al bizi

Ya ki, şeytanın özün ver, bircə bu kindən nicat.

Öldürür xalqı, sonra xətmin tutub Yasin oxur,

Barilaha, xalqa ver bu hoqqa Yasindən nicat

Şurəvidən də nicat umduq ki, bir xeyr olmadı,

Olmasa, çay sandığında qoy gələ Çindən nicat.

Mən toyuq tək öz hinimdə dustağam illər boyu,

Bir xoruz yolla tapam mən bəlkə bu hindən nicat.

Şəhriyarın da əzizim bir tutarlı ahı var,

Düşməni Əhrimən olsun, tapmaz ahından nicat.

minnet eylemem 

Ya Rab Bu Uğursuz Gecenin Yok Mu Sabahı?

'İçimizdeki beyinsizlerin işledikleri yüzünden,

bizi helâk eder misin, Allah’ım? '

(A’râf 155)

Yâ Râb, bu uğursuz gecenin yok mu sabâhı?

Mahşerde mi bîçârelerin, yoksa felâhı!

Nûr istiyoruz... Sen bize yangın veriyorsun!

'Yandık! 'diyoruz... Boğmaya kan gönderiyorsun!

Esmezse eğer bir ezelî nefha, yakında

Yâ Rab, o cehennemle bu tûfan arasında

Toprak kesilip, kum kesilip Âlem-i İslâm;

Hep fışkıracak yerlerin altındaki esnâm! 

Bîzâr edecek, korkuyorum, Cedd-i Hüseyn'i

En sonra, salîb ormanı görmek Harameyn'i

Bin üç yüz otuz beş senedir, arz-ı Hicaz'ın

Âteşli muhitindeki sûzişli niyâzın

Emvâcı hurûş-âver olurken melekûta

Çan sesleri boğsun da gömülsün mü sükûta?

Sönsün de, İlâhi, şu yanan meş'al-i vahdet

Teslîs ile çöksün mü bütün âleme zulmet?

Üç yüz bu kadar milyonu canlandıran îman

Olsun mu beş on sersemin ilhâdına kurban?

Enfâs-ı habisiyle beş on rûh-u leimin

Solsun mu o parlak yüzü Kur'an-ı Hakim'in?

İslâm ayak altında sürünsün mü nihâyet?

Yâ Rab, bu ne hüsrandır, İlâhi, bu ne zillet?

Mazlûmu nedir ezmede, ezdirmede mânâ?

Zâlimleri adlin, hani öldürmedi hâlâ

Câni geziyor dipdiri... Can vermede mâsûm

Suç başkasınındır da niçin başkası mahkûm?

Lâ yüs'ele binlerce sual olsa da kurbân;

İnsan bu muammalara dehşetle nigeh-bân! 

Eyvâh! Beş on kâfirin îmanına kandık;

Bir uykuya daldık ki: cehennemde uyandık

Mâdâm ki, ey adl-i İlâhi yakacaktın...

Yaksaydın a mel'unları... Tuttun bizi yaktın

Küfrün o sefil elleri âyâtını sildi:

Binlerce cevâmi' yıkılıp hâke serildi

Kalmışsa eğer bir iki mâbed, o da mürted:

Göğsündeki haç, küfrüne fetvâ-yı müeyyed!

Dul kaldı kadınlar, babasız kaldı çocuklar,

Bir giryede bin ailenin mâtemi çağlar!

En kanlı şenâatle kovulmuş vatanından

Milyonla hayâtın yüreğinden gidiyor kan!

İslâm'ı elinden tutacak, kaldıracak yok...

Nâ-hak yere feryâd ediyor: Âcize hak yok!

Yetmez mi musâb olduğumuz bunca devâhi?

Ağzım kurusun... Yok musun ey adl-i İlâhî!

4 Cemaziyelevvel 1331 - 28 Mart 1329 (1913)

​

​

Bağban Həsənin Hekayəsi

Ramiz Rövşən

Bağban Həsən bir gülməli adamdı,

Bu dünyada sevdiyi söz “atam”dı.

Daşa da “atam” deyərdi,

ağaca da,

adama da.

Mənə də “atam” deyərdi,

atama da.

Söyəndə də, döyəndə də

“atam” deyərdi.

…anadangəlmə

atadan yetim idi bağban Həsən…

Sevda Olmasaydı

Neşet Ertaş