Ben sana mecburum bilemezsin 
Adını mıh gibi aklımda tutuyorum 
Büyüdükçe büyüyor gözlerin 
İçimi seninle ısıtıyorum 
Ben sana mecburum bilemezsin 

Bu şehir o eski İstanbul mudur? 
Ağaçlar sonbahara hazırlanıyor 
Sokak lambaları birden yanıyor 
Karanlıkta bulutlar parçalanıyor 
Kaldırımlarda yağmur kokusu 
Sevmek kimi zaman rezilce korkudur 
Ben sana mecburum sen yoksun 

İnsan bir akşam üstü ansızın yorulur 
Birkaç hayat çıkarır yaşamasından 
Tutsak ustura ağzında yaşamaktan 
Kimi zaman ellerini kırar tutkusu 
Hangi kapıyı çalsa kimi zaman 
Eski zamanlardan bir Cuma çalıyor 
Arkasında yalnızlığın hınzır uğultusu 

Fatihte yoksul bir gramafon çalıyor 
Durup köşe başında deliksiz dinlesem 
Belki Haziranda mavi benekli çocuksun 
Sana kullanılmamış bir gök getirsem 
Haftalar ellerimde ufalanıyor 
Ne yapsam ne tutsam nereye gitsem 
Ben sana mecburum sen yoksun 

Belki körsün kırılmışsın telâş içindesin 
Ah seni bilmiyor kimseler bilmiyor 
Bir şilep sızıyor ıssız gözlerinden 
Belki Yeşilköy'de uçağa biniyorsun 
Bütün ıslanmışsın tüylerin ürperiyor 
Sus deyip adınla başlıyorum 
Kötü rüzgâr saçlarını götürüyor 

Ne vakit bir yaşamak düşünsem 
Bu kurtlar sofrasında belki zor 
Ayıpsız fakat ellerimizi kirletmeden 
Ne vakit bir yaşamak düşünsem 
Ben sana mecburum bilemezsin..
İçim sıra kımıldıyor gizli denizlerin 
Hayır başka türlü olmayacak 

Attila İlhan